Bir Çizgide Yavaşlayan Zamanda

Bizler kocaman sanılan dünyalarımızda hudutsuz imparatorluklar yönetirken sistem denilen temelsiz imparatorluğun yarattığı kaos tarafından sürekli köşeye sıkıştırılıyoruz. Reddettiğimiz tek tip bakış açısının zaten çıkış yolu yok. Sadece biraz uyuşmak istemiştik ve artık uyuşmak ve yok olmak arasındaki ince çizgide gülümsemekteyiz. Çürüyen bir omuriliğin dayattığı sırt ağrılarıyla. Sonrasında, karşılığında sadece sahte bir tebessümle ödüllendirileceğimiz halde, onurumuza yakışır bir son hazırlama çabası içinde tanınmaz hale gelmiştik. Bazı zamanlar iç hesaplaşmalarımız içimizdeki tüm sistemleri çökerttiğinde, viski içip aslında bu hafta sonunu da o kirli barlar yerine ailemle geçirebilirim gibi bir yanılgıya sürüklenmemize sebep olan sıkışık bir düzlemde yaşamaya zorlanmıştık. Bu yolla her şeyin düzeleceğini sanmıştık, bu da gerçek huzuru yapay olanla karıştırmamıza sebep oldu sanırım. Oysa şimdi birçoğumuz hayatta değiliz, yine de herşey yolunda. Bir Çizgide Yavaşlayan Zamanda.

0 yorum:

Yorum Gönder